کاکایی در حبس سکوت همان چیزهایی را نشانه گرفته است که داستایوفسکی در ابله، جرج اورول در قلعۀ حیوانات و همان آموزه‌هایی را دنبال می‌کند که الیور استون در جی اف کی. یعنی: نشانه می‌گیرید، به انگیزه‌هایتان فکر می‌کنید، نفس عمیق می‌کشید و بعد ماشه را می‌کشید و بوم! هدف می‌افتد. کافی است وسط فکر‌کردن و به‌یادآوردن دلایل انگیزه‌هایتان بغض کنید و چشمانتان کمی تار شود یا دستتان در اثر عصبانیت کمی بلرزد و تیرتان به خطا برود. آن‌وقت چه در جایگاه شاعر و چه فیلم‌ساز و چه داستان‌نویس، همه‌چیز را باخته‌اید؛ چون ممکن است مخاطبان خود را زده باشید. مخاطبانی که شاید در میانشان، اعضای خانوادۀ خودتان نشسته باشند. پس لطفاً لبخند بزنید…

برای خواندن متن کامل این نقد به منابع زیر مراجعه کنید:

منبع اول: روزنامه آرمان

منبع دوم، کتاب: “نقد: ورطه فروریختن؛ ورطه ساختن”

تیترمطلب : به خونسردی

منتقد: بهروز آقاکندی